Categorie: "Frodo, Sara, Ika en Rex"

Wij gaan lekker naar het strand vandaag!

→

Persoonlijk ben ik van mening dat het niet zo’n goede zet is van de Partij voor de Dieren om te proberen te verbieden dat Cees Veerman de nieuwe voorzitter van Natuurmonumenten wordt. Want de politiek kan zich niet bemoeien met het voorzitterschap van verenigingen. Bovendien is Cees heus geen dierenbeul, ook al was-ie boer. Hij heeft er toch maar mooi voor gezorgd dat er geen honden- en kattenbont meer mag worden ingevoerd in de EU (zie Europees verbod op bont van honden en katten  ). Nee, ik vind Veerman nog niet zo’n slechte keuze voor zo’n ingedutte regentenclub als Natuurmonumenten!

Zie ook: Ika Cabeco de Vide – herderkruising

→

Grappig, bij de vorige intelligentietest dacht ik meteen: o, die van mij vallen allemaal in categorie C, en dan nog niet eens tien… Maar toen ik er eens rustig voor ging zitten en alles opschreef, bleek ineens dat ze bijna 40 commando’s kennen! Er zitten dan wel synoniemen tussen, maar toch. En ik maar denken dat ze alleen een minimaal basispakketje beheersten en voor de rest gewoon erg goed gedachten kunnen lezen… 

 Dit zijn allemaal commando’s waaraan mijn honden gehoorzamen:
Af
Zit
Hier
Weg
Sst!
A-a!
Nee!
Zoek
Los!
Leg neer
Links (ondersteund met handgebaar)
Rechts (ondersteund met handgebaar)
Volg
Niet trekken!
Laag!
Waar is de bal?
Zoek maar een stok!
Ga maar zwemmen
Kom maar
Ja, we gaan wandelen
Andaka (Portugees voor Kom hier! Wordt alleen begrepen door Ika)
Voorzichtig
Lief zijn (tegen kleine of oude hondjes)
Ja, je mag even op de bank
Rustig!
Blijf!
Wachten!
Niet doen!
Stil!
Braaf!
Stout! 
Tandjes kijken
Kom maar even tegen me aan staan, dan knuffelen we even (handgebaar)
Vrouwtje is heel boos!
Ho! (handgebaar)
We gaan weer terug (bodylanguage)
Ga eens netjes opzitten (handgebaar)
Klappen (=komen)
Fluitje (=komen)

→

Toen wij de boerderij moesten verkopen en naar de grote zondige hoofdstad zouden verhuizen, vond mijn man dat we voor Ika en Rex maar een ander baasje moesten zoeken, want vier honden in de stad, dat kun je niet maken. Dan loop je non-stop poep van de stoep te scheppen en wat zullen de buren wel niet zeggen van de onvermijdelijke overlast?
 
Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de twee Portugezen weg te doen. Dus besloten we een huis te zoeken dat goed bij de honden paste. Het werd een rijtjeswoning in Amsterdam-Zuidoost met drie verdiepingen. Pal aan een prachtig park gelegen, en met de huiskamer en keuken op de eerste verdieping. De begane grond is nu één grote kamer voor de honden, met een aparte werkkamer voor mij. Er ligt ook nog eens een plavuizen vloer met vloerverwarming. Kan het nog idealer? Neen. Op de tweede verdieping bevinden zich de slaapkamers: verboden terrein voor doggies. En ook voor Polle trouwens. Natuurlijk mogen de dieren wel in de huiskamer en keuken komen, maar alleen als wij erbij zijn. Als we ’s avonds televisie kijken, ligt al het vee vredig aan onze voeten te ronken. Twee handige kleuterhekjes van Ikea sluiten de trappen naar beide verdiepingen af wanneer dat nodig is.

Dagelijks maak ik nu lange wandelingen door het park tegenover ons huis, waar honden gelukkig niet aan de lijn hoeven. Als ik écht een lange wandeling wil maken, kan ik vanuit het park de loopbrug over de Weespertrekvaart nemen en dan ben ik in het Diemerbos, waar ook lange wandelroutes zijn uitgezet.
 

Ik had nooit durven dromen dat we het zó goed zouden treffen in de grote stad. En de buren? Die zijn gelukkig dol op honden!

Frodo, Sara, Rex en mijn oma in het park

  →

 

Nadat Rex uit de auto van mijn broer was gesprongen, kwam er een heel wat minder kwieke Portugese hond tevoorschijn. Als een terdoodveroordeelde wier laatste uurtje had geslagen, kroop een hevig rillende grijze wolvin aarzelend uit het bestelbusje. Eenmaal uit de veilige auto zakte ze bevend door haar knieën voor een royale angstplas. Iets wat ze nog wekenlang bij elke overwachte beweging, iedere stemverheffing zou doen…

Drika was haar naam. Maar die vond ik zó stom, dat ik de ‘d’ en de ‘r’ heb geschrapt. Ika is een kruising tussen een Portugese herder en een Husky. Ze schijnt zwaar mishandeld te zijn. Een grote vochtbult op haar ribbenkas herinnert daar nog aan. Ze was al anderhalf jaar toen ik haar kreeg, hopelijk niet te oud voor een nieuwe opvoeding…

 

Inmiddels is Ika een intens tevreden hond, die nooit meer angstplassend door haar achterpoten zakt. Ze staat helemaal onderaan de pikorde in mijn roedel, maar dat vindt ze niet erg. Onderdanig zal ze altijd blijven en daar is eigenlijk niks mis mee.

 

Op wandelingen gaat ze altijd haar eigen onverstoorbare gangetje. Terwijl de andere drie ruw stoeiend en luid blaffend over elkaar heen buitelen, loopt zij in opperste concentratie snuffelend langs iedere rietkraag en elke berm, hier en daar met smaak een muis wegsnackend.

 

En o, wat is ze mooi! Wolviger dan Ika kom je ze niet gauw tegen. Ze is dol op kleine hondjes, die ze altijd kwispelend met haar machtige staart tegemoet huppelt. Aan haar achterpoten bungelen een paar indrukwekkende dubbele Hubertusklauwen, maar volgens dierenarts Mark is het nergens voor nodig om die weg te halen: “móchten ze uitscheuren, dan kan dat altijd nog”.

 

Als ik verdriet heb, legt ze haar grote warme kop troostend op mijn schoot en kijkt me aan met intense compassie, alsof ze wil zeggen: ja, toe maar, vrouwtje, huil maar. Huilen is goed. Ik wéét toch hoe vreselijk het leven kan zijn? Wil ik een fado voor je zingen? Of zullen we sámen huilen?

→

Twee jaar geleden vroeg mijn broer of wij ons niet wilden ontfermen over twee zielige honden uit Portugal. We woonden toen nog op een grote boerderij bij Friesland en hadden immers ruimte zat. Die twee honden zaten daar in Portugal in een afgesloten kennel op een verlaten terrein, samen met een oudere, gevaarlijk valse teef waar allang geen redden meer aan was. Eén keer per dag kwam er iemand langs om wat slachtafval over het hek te smijten, de honden wat te schoppen en dat was het dan. Nul affectie, nul opvoeding en nul kans op een lang en gelukkig leven.

  “Doe maar”, zei ik.

“Zolang het maar geen herders zijn”, zei mijn man. 

Ahum…

Ik schrok een beetje toen Rex als eerste uit de auto van mijn broer kwam gesprongen. Twee gele ogen, omringd met zwarte eyeliner, blikten me argwanend toe. Allemachtig, wat kan dat joch vals kijken, zeg! Een half jaar oud was-ie. Als pup was hij als voetbal door de straten van Lissabon getrapt. Daarna heeft hij een paar maanden aan de ketting gelegen op een verlaten boerderij, om tenslotte in die afgesloten kennel te belanden.

Maar eenmaal bijgekomen van de lange autoreis ontpopte Rex zich al snel als een eersteklas tophondje. Niet alleen hartveroverend vanwege dat ene fluwelen oor dat maar niet rechtop wil blijven staan, of dat degelijke Duitse herder-uiterlijk in onderdeurtjesformaat, maar vooral vanwege zijn onnavolgbare karakter.

Een puppycursus had deze dankbare gele coyote niet eens nodig. Zijn drang om te pleasen is zó groot, dat hij moeiteloos mijn gedachten leest en goed oplet hoe Sara en Frodo het doen. Moet ik komen, vrouwtje? Kijk, daar ben ik al! Liggen? Zitten? Stok, bal of rol toiletpapier loslaten? Of juist naar je toe brengen? Lief zijn voor Polle de kater? Je zegt het maar! I’m your man!  

Van Rex word ik altijd vrolijk. Als je deze blog trouw blijft volgen, dan snap je vanzelf wel waarom…

 

 

→

Inmiddels is Sara uitgegroeid tot de allerleukste en dapperste hond die je je maar kunt voorstellen. Ze is alweer drie nu, en een superslanke, maar ijzersterke powerbabe. Ik noem haar wel eens onze zwarte staalkabel. En vanwege haar onverschrokken karakter doet ze me ook vaak denken aan Ayaan Hirsi Ali.

→

Die nieuwe vriendin voor Frodo mocht ík uitzoeken. “Ik vind alles best,” zei mijn man, “als het maar géén herder is!” Volgens hem worden herders namelijk altijd vals. Maar ik ben juist gek op herders, omdat ze me aan wolven doen denken. Honden met van die ingedeukte snuiten vind ik gewoon…eh… minder mooi.

 

Veel geld hadden we op dat moment niet te besteden, dus een rashond viel af. Bovendien geloof ik sowieso meer in kruisingen. Die zijn over het algemeen sterker, gezonder én slimmer dan rashonden. Na een uitgebreide snuffelsessie op Marktplaats stuitte ik op een foto van een nest met negen koddige zwarte hondjes in Zwolle. “Okee, we gaan kijken,” zei mijn man, “maar dat wil nog niet zeggen dat we er ook een némen!”

 

Hihi! Dream on, baby…

→

 
Dit is Frodo, de -inmiddels alweer zesjarige- Friese stabij die we als puppy hebben gekocht van boeren uit Almelo. Hij heeft geen stamboom en is niet welkom op een hondententoonstelling, want hij is niet keurig zwart met wit, maar zwart met gríjs. Maakt helemaal niks uit natuurlijk, want wij zijn geen tentoonstellingsgangers en Frodo is gewoon een beeldschone hond. Punt uit!

→