Als ik naar mijn katjes kijk, beiden relaxt en tevreden, Mozes spelend met het blad van een kamerplant, Marcus slapend in een zachte mand met kattepootjes, kan ik me niet meer voorstellen dat ik het daadwerkelijk anderhalf jaar heb uitgehouden zonder kat…
Een aantal keer zijn wij hevig teleurgesteld, waarna we besloten voorlopig even geen katten meer te nemen. Nee, niet door de katten zelf, maar door haastige mensen die, met hun hoofd al op hun werk pardoes een kat aanrijden, waarvoor ze normaal hadden kunnen remmen, om daarna in volle vaart door te rijden, niet denkend aan het feit dat het beest een thuis heeft, baasjes, een leven ergens…
Maar nog veel erger is de echte dierenháter en zoéén heeft ons helaas ook één van onze katten gekost…
Op een middag, inmiddels al vele jaren geleden, kunnen we onze kat niet vinden. Raar, want dat was niks voor hem, het was juist een goeiïg beest, vriendelijk… Die avond komt ons prachtige zwarte dier thuis, slepend, met zijn achterlijf over de grond, verder zonder zichtbaar letsel, maar wat heeft hij een pijn…
De dierenarts weet het mysterie op te lossen; ons katje heeft een kogel in zijn rug, geschoten met een luchtdrukpistool, niet te opereren. Wij zullen hem in moeten laten slapen…
In de tijd daarna hebben we niet stil gezeten. Er is aangifte gedaan, maar die werd behandeld als ‘beschadiging van eigendommen’. Verschrikkelijk… Mijn moeder heeft een stuk geschreven in de wijkkrant, wat zo goed geformuleerd en ontroerend was, dat het later ook in andere kranten te lezen was.
Maar dat bracht onze kat niet terug, sterker nog… het bracht ons ook geen stap dichter bij die meedogeloze dader. Nu… Vele jaren en katten later, gaan Mozes en Marcus opnieuw in diezelfde buurt naar buiten. Ondanks dat we in de tussentijd nooit meer van iets soortgelijks hebben gehoord, blijft de angst er om ze in het donker of te lang buiten te hebben. Want stel je voor dat ze een pootje in de verkeerde visvijver steken? Stel dat ze in de zomer bij de verkeerde tuindeur naar binnen glippen?
Terwijl ik nog even door zit te dromen, geeft Marcus een kopje aan mijn been, alsof hij zeggen wil “zoiets gebeurt mij niet”. En dat is zijn geraden, want zonder mijn monstertjes… Daar wil ik nog even niet aan denken!
Lees ook:(B)engel?
Lees ook:De vogels verlaten het nest
Lees ook:Kattefratsen
Lees ook:Nog niet klaar voor de buitenwereld
Lees ook:We gooien er weer een stelling tegenaan!